De titel van dit boek verwijst weliswaar naar narcistische mensen, maar het betreft alle type ouders die het ouderschap zien als een machtsspel (met de kinderen als pionnen). In het boek worden ze narcisten genoemd, maar het kunnen ook mensen zijn met andere persoonlijkheidstoornissen (borderline, psychopathie etc.). In plaats van narcist kun je ook lezen 'verstotende ouder'. Maar hoe je het noemt, maakt op zich niet zoveel uit, de handelswijze van deze ouders is toch hetzelfde.
Het machtsspel is voor verstoten ouders herkenbaar. Het bestaat vooral uit het altijd moeilijk doen. Als er iets geregeld moet worden voor het kind, staat het kind nooit centraal. Als je om een gunst vraagt, moet je altijd iets inleveren. Zo ging ik bijvoorbeeld verhuizen naar een dorp verderop. Mijn ex wilde pas toestemming geven, als hij onze dochter nooit naar huis hoefde te brengen. Als mijn ex het belang van onze dochter voorop zou stellen, zou hij haar gewoon zelf naar huis brengen want dat was voor haar het fijnst. Maar zo ging het nooit. Zoë was nooit belangrijk genoeg en anderen moesten het altijd voor hem oplossen (en iets inleveren). Communicatie werd altijd gebruikt om te 'mauwen' of om strijd te voeren.
Vechtscheiding
Net als de term 'complexe scheiding' gaat het hier niet precies over vechtscheidingen. Want een scheiding is eindig, maar als je kinderen hebt met een narcistische/ verstotende ouder, heb je levenslang. Deze ouder is namelijk niet in staat om met jou een ouderrelatie te onderhouden. Hij of zij beschikt niet over het vermogen om te reflecteren op eigen gedrag en kan zich niet inleven in anderen. En als je dit boek leest, snap je ook waarom het nooit gaat werken, maar belangrijker nog... wat kan je doen?
Harmonie is een illusie
De narcistische/verstotende ouder is niet gericht op wat belangrijk/gezond is voor jullie kind(eren). Want dat zou harmonie zijn. Gezonde afspraken die altijd worden nagekomen. Overleg op een respectvolle manier waarbij het belang van jullie kind(eren) altijd voorop staat... De narcistische/verstotende ouder kan net doen alsof hij/zij dit allemaal wel belangrijk vindt, maar waarom bereik je dan nooit harmonie? Moet alles zo moeilijk gaan? Worden afspraken niet nagekomen? Kom je er nooit uit met mediation? Moet je naar de rechtbank om iets op papier te krijgen en wordt dat ook niet nagevolgd? Wat is hier aan de hand?
Keihard
Jij maakt de fout om ervan uit te gaan dat de andere ouder net zoveel van jullie kind(eren) houdt als jij. Deze ouder is niet in staat om dezelfde liefde voor jullie kind(eren) te voelen. Erger nog, deze ouder heeft er geen enkel probleem mee om jullie kind(eren) te gebruiken om jou keihard te raken. En het kan lang duren voordat je het patroon doorziet. Meestal is het dan al veels te laat... Voor een narcistische/ verstotende ouder moet het beeld van de andere ouder als lief en zorgzaam vernietigd worden. De band van het kind met deze gezonde ouder moet te gronde worden gericht om het eigen zelfbeeld in tact te houden. Alleen getrainde hulpverleners kunnen jou bijstaan in dit ex-partnergeweld... Getraind in het herkennen van narcistische gedragingen zodat ze geen pion worden in het machtsspel.
Life line
Het boek heeft een boodschap voor alle hulpverleners. Namelijk de erkenning dat de narcistisch/verstotende ouder beperkt is (het vermogen tot empathie, zelfreflectie e.d. ontbreekt) en dat het kind moet leren hier mee om te gaan. Voor de hulpverleners ligt hierin de rol om het kind regie te geven dat het kind zelf ontdekt wat het vindt en dat het zijn vader en moeder beiden lief mag vinden. Hulpverleners moeten niet wachten totdat een onoplosbare strijd is opgelost. Door te wachten wordt de relatie met de in basis gezonde ouder (life-line) nog verder aangetast. De wenselijke situatie moet het startpunt zijn van alle hulp. Dit kan ik uit ervaring onderschrijven.
Neutraal ouderschap
Volgens de methodiek van neutraal ouderschap wordt de wenselijke situatie bereikt als er minstens door 1 partij neutraal wordt gecommuniceerd. De gezonde ouder richt zich slechts op de eigen band met het kind en investeert in het sterken van de eigen identiteit van het kind. Het kind kan zo zelf de verschillen ervaren. Het lijkt op parallel ouderschap. Maar als je kind al van je is afgesneden, kan het helemaal geen verschil meer ervaren. Voor ouders die al verstoten zijn, is dit boek slechts een wrang feestje van herkenning.
Maar mocht je je kind ooit weer terug zien in je leven, dan kan het absoluut geen kwaad om een neutrale ouder te zijn... (ondanks je narcistische/ ouderverstotende ex).
Reactie plaatsen
Reacties